Bugün iş çıkışı eve gelmek istemedim malum antalya burası kavruluyor evde de zaten klima yok kendimi direk avm ye attım maksat vakit geçsin derken bir de film izleyeyim dedim izlemez olaydım :)) böğürerek ağlayıp film salonunu yıkmak istedim ama yapamadım tabii.. film çok acıklıydı benim hayatımın bazı yerleri ile de benzeştiği için ekstra hüzünlüydü... Hazel oksijen maskesi ile yaşayan bir kızken annesinin zoruyla gittiği destek grubunda Gus ile tanışır ve ikisi de kanser hastası ve ikisininde kısıtlı süreleri vardır. Beni en çok etkileyen bu filmde ikisinin de kısıtlı süreleri olmasına rağmen aşkı tatmaları ve son nefeslerine kadar birbirlerine sımsıkı sarılmalarıdır her şeye rağmen...bazı insanlar aşk yaşadığını zannederler birbirlerinin kıymetini bilmezler bunlar aşk değilidir... aşkı, hayatı, yaşamayı ve en önemlisi nefes almayı hastalara vakti kısıtlı olanlara sormak öğrenmek lazım..
Ben çok etkilendim filmden gidecek olanlara tavsiyem film 2. kısımda güzel ağlatıyor yanınıza peçete almayı unutmayın :))